قراردادبیع متقابلکه از رایجترین قراردادهای بالادست صنعت نفت میباشد یک روش سرمایهگذاری است که به دولت اجازه میدهد سرمایههای خارجی و خدمات و دانش فنی را جذب کرده و درعینحال هزینه مبادلات خارجی را کاهش و ظرفیت صادرات را افزایش دهد. از طرفی یادگیری یکی از مهمترین کارکردهای همکاری فناورانه است که موفقیت همکاریها نیز تا حد زیادی به آن وابسته است. در این تحقیق که یک مطالعه کیفی و با استراتژی مطالعه موردی است تلاش شده ابعاد یادگیری در قراردادهای بیع متقابل بامطالعه قرارداد توسعه میدان آزادگان شمالی تعیین گردد. ابزار جمعآوری دادهها، مصاحبههای نیمه ساختاریافته و بررسی اسناد و مدارک موجود بوده است. بهمنظور گردآوری اطلاعات، با بهکارگیری روش نمونهگیری هدفمند با خبرگان درگیر در این پروژه در هر دو طرف ایرانی و خارجی مصاحبه شد. تجزیهوتحلیل دادهها به روش تحلیلتم و با نرمافزار MAXQDAانجام گرفت و مدل کیفی پژوهش طراحی شد. مطابق با این پژوهش چارچوب یادگیری فناورانه دارای پنج تم اصلی مشتمل بر ویژگیهای قرارداد، زیرساخت، ویژگیهای یادگیرنده، ویژگیهای همکار خارجی و ماهیت دانش و فناوری میباشد. همچنین یافتههای این پژوهش حاکی از آن است که فاکتورهای غیررسمی و غیرقرادادی بر یادگیری فناورانه اثرات مستقیم و غیرمستقیم دارد و توجه به آنها بسیار حائز اهمیت میباشد.
Nozari M, Radfar R, Ghazinoori S, Towfighi J. A Technological Learning Model for Iran's Buy-back Contracts: Case of North Azadegan Field Development. Quarterly Journal of Energy Policy and Planning Research 2020; 6 (1) :149-193 URL: http://epprjournal.ir/article-1-751-fa.html