استراتژی در سطح شرکتهای چند رشتهای یا همان "استراتژی مادری" موضوعی است که اخیراً در حوزه برنامهریزی استراتژیک مورد توجه زیادی قرار گرفته است. با توجه به اینکه شرکتهای چند رشتهای دارای زیرمجموعههای مختلفی میباشند که در فضاهای گوناگون فعالیت مینمایند و با شرایط محیطی مختلفی روبرو میباشند، پس نمیتوان برای همهی این شرکتها از رویـکرد استراتژی یکسانی استفاده نمود. هدف اصلی این پژوهش طراحی مدل بهینه سبک تعامل سازمان های مادر با زیرمجموعه ها به منظور بهبود عملکرد و ارزش آفرینی می باشد. در این پژوهش پس از استخراج متغیرهای تصمیم گیری اولیه، با بهره گیری از گروه خبرگان در یک شرکت مهندسی و توسعه گاز ایران با کسب وکارهای مختلف با استفاده از روش دلفی فازی، متغیرهای نهایی انتخاب گردید. این گروه خبره شامل افراد صاحب نظر در مدیریت استراتژی می باشند. متغیرهای نهایی ورودی شامل دو متغیر عملکرد سازمانی و دوره عمر شرکت های تابعه و خروجی مدل شامل سه استراتژی ارزش آفرینی شامل برنامه ریزی استراتژیک، کنترل استراتژیک و کنترل مالی می باشد. پس از استخراج متغیرهای تصمیم گیری، با بهره گیری از مدل سازی سیستم خبره فازی، مدل تصمیم گیری سه سطحی طراحی و اعتبارسنجی گردید.
Raesis E, Abedi S, Ehtesham Rasi R. Designing Interaction Style Between Holding Companies and Their Subsidiaries: Case of Iranian Gas Engineering and Development Company. Quarterly Journal of Energy Policy and Planning Research 2019; 5 (4) :115-139 URL: http://epprjournal.ir/article-1-650-fa.html
رئیسی سرکندیز ابراهیم، عابدی صادق، احتشام راثی رضا. طراحی مدل سبک تعاملی شرکت های مادر و شرکتهای زیرمجموعه: مطالعه موردی شرکت مهندسی و توسعه گاز ایران. فصلنامه پژوهش های سیاست گذاری وبرنامه ریزی انرژی. 1398; 5 (4) :115-139