مشارکت در سرمایهگذاری یا تولید از قراردادهای مرسوم در بخش بالادستی نفت بوده و امکان استفاده از حالت ترکیبی آنها در کشور ایران وجود دارد و برای چانه زنی و عقد قرارداد مناسب، بررسی نحوه اثرگذاری آن بر روی منافع طرفین قرارداد، امری لازم و ضروری بوده و نتایج آن می تواند در مذاکرات قراردادی یا سیاستگذاری های قراردادی مورداستفاده قرار گیرد. لذا در این مقاله با استفاده از روش گرادیان کاهشی تعمیم یافته نسبت به برآورد مسیر بهینه تولید از دیدگاه طرفین قرارداد اقدام شده و تاثیر نسبت بازپرداخت سالانه مخارج سرمایهای بر روی آن مورد بررسی قرار میگیرد. نتایج نشان می دهد با تغییر نسبت بازپرداخت مخارج سرمایهای، بهرغم وجود اختلاف طرفین قرارداد در مسیر بهینه تولید، تمایل طرفین قرارداد برای تغییر مسیر بهینه تولید مد نظر خود، زیاد نبوده و لذا در صورتی که دولت میزبان خواهان تغییر پارامتر قراردادی بدون اثرگذاری بر مسیر بهینه تولید طرفین قرارداد باشد، این پارامتر بخوبی این نقش را ایفا می نماید. افزایش نسبت بازپرداخت مخارج سرمایهای، ارزش حال خالص به ازای هر بشکه نفت استخراجی را برای دولت میزبان، کاهش و برای شرکت بین المللی نفتی افزایش و مدت زمان بازپرداخت کامل مخارج سرمایهای را کاهش می دهد. در صورتی که طرفین قرارداد بر کاهش قیمت در سنوات آتی اتفاق نظر داشته باشند، می توانند با افزایش این نسبت، ریسک ناشی از کاهش قیمت را برای پروژه کاهش و قابلیت سودآوری پروژه را افزایش دهند.
Effect of Annual Oil Cost Recovery Ratio on the Optimal Oil
Production Path and Payoffs in the Production Sharing Agreements
. Quarterly Journal of Energy Policy and Planning Research 2018; 3 (4) :75-112 URL: http://epprjournal.ir/article-1-463-fa.html
صابری علی، تکلیف عاطفه، خورسندی مرتضی، طاهری فرد علی. بررسی اثر نسبت بازپرداخت سالانه مخارج سرمایهای بر مسیر بهینه تولید نفت و عایدی طرفین قرارداد مشارکت در تولید. فصلنامه پژوهش های سیاست گذاری وبرنامه ریزی انرژی. 1396; 3 (4) :75-112